Hij was doelman van het eerste elftal van voetbalvereniging Gieten en daarnaast ook ondernemend en rusteloos. Hij was nooit te beroerd om de handen uit de mouwen te steken, maar toen de Duitsers hem opriepen voor de Arbeitseinsatz dook Johannes Bos uit Gieten onder.

Bij een razzia liep Johannes 'Jansie' tegen de lamp, maar op weg naar de gevangenis in Assen moest de vrachtwagen waarin hij met anderen werd meegevoerd afremmen bij Eexterhalte. "Hij was keeper, dus hij wist hoe hij duiken moest", vertelt amateurhistoricus Klamer Bos. En zo geschiedde. Johannes sprong vanuit de vrachtwagen in de greppel en rende het naastgelegen bos in.

Alsnog afgevoerd

Klamer Bos, overigens geen familie van Johannes, verdiepte zich al eerder in de geschiedenis van Johannes Bos. Hoe hij zich verborgen hield in twee schuilholen, diep in het bos. Hoe hij later een schuilplek vond dichter bij zijn familie, vlak bij Gieten. Maar ook hoe hij opdook bij 25-jarig huwelijksfeest van zijn ouders. "Daar is-ie gesignaleerd. Rond die tijd was er weer een razzia en is hij alsnog afgevoerd."

Nadat Johannes in verschillende kampen zat, eindigt hij in kamp Zöschen, diep in Duitsland. Een werkkamp dat hij met zijn medegevangenen eerst zelf op moest bouwen. Nog geen half jaar later overlijdt hij, een dag na zijn 22e verjaardag.

Dna-match

Vanochtend zijn de nabestaanden van Johannes Bos op het Nationaal Ereveld Loenen om een naammonument op zijn graf te leggen. Enkele maanden eerder kwam de identificatiedienst van Defensie in contact met de familie, want mogelijk was Bos begraven op het Ereveld in Loenen. Ze wilden dna van familie om dat te controleren.

De familie gaf daar gehoor aam en het dna van Johannes' nicht en zijn achterneef Karel Bos bleken te matchen. "Wij vonden dat natuurlijk hartstikke leuk dat dat na zoveel jaar nog kan", aldus Karel Bos. "Ik heb mijn twee zoons ook meegenomen naar Loenen. Ik vind het heel belangrijk dat zij weten wat er gebeurd is."


Johannes Bos (links) uit Gieten met zijn tweelingzus Jantje (foto: Ginie Kaspers)

Gesloten hoofdstuk

Ginie Kaspers, de dochter van Johannes' tweelingzus, houdt rondom de plaatsing van het naammonument nog een korte toespraak. "Wat ben ik blij en dankbaar dat we na een zoektocht van vele jaren jouw laatste rustplaats hebben gevonden. "Ondanks dat de familie wel een bericht kreeg van Johannes' overlijden, hield de moeder van Ginie, de tweelingzus van Johannes, altijd hoop dat hij nog in leven zou zijn. "Maar we weten nu in ieder geval dat hij hier tot rust is gekomen en dat hij hier een mooi verblijf heeft. Dan is het voor ons ook afgesloten."