In 1994 overleed hij: Kapral Jan Hałucha. Hij was chauffeur van de tiende bevoorradingscompagnie van het eerste Poolse pantserdivisie in de Tweede Wereldoorlog en betrokken bij de bevrijding van Emmen in 1945.

Na de Tweede Wereldoorlog kon hij, zoals vele Polen, niet terugkeren naar zijn eigen land en verhuisde hij naar Canada. In Canada vond zijn zoon John in een doos een oude foto van een meisje. Achterop de foto stond: Sientje Lanting, oud 8 jaar, Walstraat 11, Emmen, Holland.

Op televisie

Jarenlang wist John Hałucha niet wat hij met de foto moest. In 2010 reisde hij zelfs af naar Emmen voor onderzoek. Niets mocht baten. John bleef met de foto zitten. Totdat hij begin oktober 2019 een herhaling op de Canadese televisie zag van de serie War Junk - Holland. In die aflevering reizen de makers van het Canadese programma door heel Noord-Nederland en zijn ze twee dagen in Emmen.

Tijdens die twee dagen in Emmen is Eric Zwiggelaar van Museum 'Ergens in Nederland 1939-1945' ook aan het woord geweest. John Hałucha herkende 'Emmen' van de foto en van zijn zoektocht in 2010. Hij zocht direct contact met Zwiggelaar in de hoop dat de zoektocht na 25 jaar kon worden beëindigd.

Oproep via het museum

"Hij wilde weten of ik kon helpen met de zoektocht naar Sientje Lanting uit Emmen. Dus plaatste ik de foto op Facebook", zegt Zwiggelaar. "Binnen een uur had ik een reactie. Iemand kende weer iemand die iemand kende, en zo kwam ik via via bij Sientje Lanting terecht."

Zwiggelaar is blij dat Hałucha Sientje Lanting gevonden heeft via zijn oproep. "Je kan ergens jarenlang op zitten te wachten en er in 2010 zelfs achteraan vliegen, maar opeens zie je thuis op tv iets en dan is de oplossing daar."

Sientje Lanting heet inmiddels Sientie Dieleman-Lanting en woont in Dronten. "Ja, ik heb inmiddels contact gehad met meneer Hałucha", zegt ze. "Hij gaat een boek schrijven over zijn vader in de oorlog."

Borrel

Toch wist mevrouw Dieleman zich Hałucha niet te herinneren. "Ik was acht jaar toen we door Polen werden bevrijd. Ik kan me de Polen wel herinneren, maar meneer Hałucha zelf niet meer."

Ze herinnert zich vooral het drinkgedrag van één van die Poolse soldaten. "Mijn moeder bood weleens iemand een borrel aan. Dat verbaasde mensen, maar mijn moeder zei dan: 'Je krijgt gewoon wat van die Polen. Dat vul ik wel weer aan met water.' Ze merkten het verschil toch niet."

Geen 8 jaar

Dieleman heeft thuis precies dezelfde foto staan als de foto die Jan Hałucha in zijn fotoalbum had. "Ik schrok er enorm van dat ik ineens een mailtje kreeg met mijn eigen foto erin." Volgens haar klopt het opschrift bij de foto niet helemaal. "Ik was vijf jaar toen de foto door mijn tante genomen werd. Dat staat ook achterop mijn foto."

Toch snapt ze wel waarom er '8 jaar' achterop de foto staat. "Ik was acht jaar toen de Polen kwamen. Toen heeft mijn tante deze foto meegegeven en mijn leeftijd van dat moment erop gezet."

Boek

Ze heeft Hałucha al een aantal verhalen vertelt over de oorlog. Hałucha neemt in het boek ook een verhaal mee van een mede-soldaat die werkzaam was in Westenesch. "Ik was boos op de Duitsers, ze hadden de brug bij Westenesch gebombardeerd. Mijn vader heeft voor de oorlog die brug gebouwd. Die mede-soldaat van Jan Hałucha was daarbij."

Dieleman heeft tot 1959 in Emmen gewoond. "We verhuisden na de oorlog weg van de Walstraat naar de Jan van der Veenstraat in Emmen. Van daaruit ben ik vertrokken naar Dronten." Volgens Zwiggelaar staat het pand aan de Walstraat er nog steeds. "Het is volgens mij omgenummerd naar nummer 37, vroeger was het nummer 11."