In Hoogeveen is in 2017 het boek 'Vergeten kinderen' gepresenteerd. Het gaat over zwaar ondervoede kinderen die in het voorjaar van 1945 per boot vanuit het Zuid-Hollandse Reeuwijk naar Drenthe kwamen.

Dat gebeurde onder leiding van een dominee, de opa van de schrijfster van het boek, Jessica Verhagen. "Die 45 kinderen, tussen de zes en vijftien jaar, die op de boot zijn gegaan, waren ernstig ondervoed. En in Hoogeveen zijn ze in pleeggezinnen liefdevol opgevangen. Ze hebben hier eten gehad en daarmee is een aantal van hen letterlijk het leven gered. Een paar hebben de eerste weken zelfs op babyvoeding moeten leven. Zo weinig kon hun lichaam hebben", vertelt Verhagen.

Spontaan

Hoogeveen werd toevallig de bestemming van de 45 kinderen uit Zuid-Holland. "De kindertransporten werden normaal gesproken vanuit de grote steden georganiseerd. En daar konden bijvoorbeeld schippers zich voor aanmelden. Vaak was van tevoren bekend of ze naar bijvoorbeeld Stadskanaal of Nieuweschans gingen. In dit geval is de tocht spontaan opgekomen, omdat het een dorpje was. Een van die begeleiders kende een aantal schippers uit Gouderak. En die voeren toevallig op Hoogeveen."

Dominees helpen

Hoogeveen zelf wist volgens Verhagen ook niet dat de kinderen er aankwamen. "Mijn opa is met een andere begeleider op de fiets gestapt. Hij is onderweg gewoon langs alle dominees en pastoors gegaan, rondom Meppel en Hoogeveen. Hij heeft overal gevraagd of ze nog kinderen konden onderbrengen. Niemand kende elkaar, maar dominees en pastoors hebben toch iets gemeenschappelijks en die wilden elkaar wel helpen. In de gemeentes bij de diensten werd dan gevraagd om kinderen op te vangen."

Geen keuze

De ouders hadden vaak geen andere keuze meer, omdat kinderen letterlijk op sterven lagen. "Ze hadden geen idee hoelang de kinderen weg zouden gaan. Veel kinderen waren ondervoed, ouders wilden het leven van hun kinderen redden. Dus dan kies je eieren voor je geld. Ze wisten pas toen mijn opa terugkwam, waar de kinderen waren ondergebracht. Dat moet heel bitter zijn geweest. Ruim na de oorlog zijn de kinderen weer opgehaald."

De schrijfster heeft zestien kinderen gesproken voor het boek. Inmiddels zijn achttien van de 45 kinderen overleden.