Het was in de nacht van 7 op 8 april 1945. De 10-jarige Lucie Oosterhof woonde samen met haar ouders, broertjes en zusjes en een evacuée uit Den Haag aan de zandweg van Eext naar Anderen, een eindje buiten het dorp.
Het was pikdonker, want straatverlichting was er niet omdat er geen licht mocht schijnen. Zelfs de ramen waren verduisterd, ook al was er niet veel meer dan een petroleum- of carbidlamp in huis. Het was tijdens die nacht dat er vlakbij haar huis Franse parachutisten landden. Dit is haar verhaal.
Geen Duitse jagers
"Mijn Pap en Mam lagen in de ene bedstede te slapen en wij als kinderen in de andere. Wij hadden zelfs nog een meisje uit Den Haag bij ons in huis vanwege de hongerwinter. In de grote steden was namelijk niets meer te eten en anders was er kans dat ze om zou komen van de honger. Als de vliegmachines weer overvlogen legde Mam ons bij elkaar in de bedstede, ik denk dat ze dat veiliger vond. Zo gebeurde het ook deze nacht. Zachtjes hoorde je in de verte het gebrom, dan lag je stil te luisteren en was je al bang. Je hoopte maar dat er geen Duitse jagers kwamen. Want dan ontstond er een luchtgevecht en kwamen er soms bommen of een brandend vliegtuig naar beneden. Dat was altijd heel spannend en angstig. Deze keer bleef het rustig.
Franse parachutisten geholpen door buurman
Midden in de nacht werd er opeens op het raam geklopt. De schrik was groot en Pap ging er direct uit. Het was een buurman die daar stond met een hele groep Franse parachutisten, die een eind verderop in het veld waren gedropt. Niemand sprak Frans en daarom viel het niet mee om met elkaar te praten, maar ze konden toch duidelijk maken dat ze op de verkeerde plaats naar beneden waren gekomen en dat ze naar het Staatsbos moesten. Daar waren hun kameraden. Er is daar later nog één van hen bij een beschieting gesneuveld. Na wat overleg zei de buurman dat hij ze wel weg zou brengen want Pap had een gezin en hij was alleen. De buurman heeft de mannen naar het Staatsbos gebracht. Een heel gevaarlijke onderneming in het donker want het was toch wel ongeveer vier tot vijf kilometer lopen.
Tekst gaat verder onder de foto
Lucie Oosterhof-Kremer voor haar ouderlijke woning aan de Anderenseweg in Eext (foto: Lucie Oosterhof-Kremer en RTV Drenthe/Margreet Gort)
Chocolade
Wij als kinderen waren natuurlijk ook wakker geworden en wisten niet wat ons overkwam, want wij kregen chocolade van die parachutisten. Chocolade zo maar midden in de nacht. Wat was dat lekker want het was lang geleden dat wij chocolade geproefd hadden en ik denk dat Pap wel sigaretten gekregen heeft. Gelukkig kwam de buurman weer veilig thuis. De parachutisten hadden natuurlijk van alles in het veld achtergelaten, waaronder hun parachutes en voor zover ik weet ook blikjes met voedsel. Ze hadden wel geprobeerd om duidelijk te maken dat alles eigenlijk weg moest om geen sporen achter te laten maar dat ging natuurlijk niet. De volgende dag duurde het niet lang of er kwamen al mensen uit het dorp, en er werd van alles meegenomen.
Geluk gehad
Daarna volgden er nog een paar heel angstige spannende dagen, want wisten de Duitsers ook dat de parachutisten daar in het veld naar beneden waren gekomen? Zouden ze nog komen om Pap en de buurman op te halen? Juist in die laatste dagen waren ze heel fel en zetten zonder pardon mensen tegen de muur. Ze hebben in die laatste dagen nog mensen doodgeschoten. Achteraf denk ik dat wij geluk hebben gehad dat er niet veel Duitsers meer in de buurt waren en dat ze niet wisten of en waar de vijanden in het veld zaten. Voor ons kinderen was het ook heel erg spannend al probeerden onze ouders de spanning niet te laten merken. Wij moesten op het erf blijven zodat we anderen niet konden vertellen dat wij chocolade hadden gekregen, maar vooral ook niet over de parachutisten.
Tekst gaat verder onder de foto
Lucie Oosterhof-Kremer op de locatie waar in 1945 de Franse parachutisten naar beneden kwamen (foto: RTV Drenthe/Margreet Gort)
Bevrijding
En dan komen op 13 april de tanks en legerauto’s met de bevrijders binnen rollen. Eindelijk was de spanning en de angst weg. Het is niet te beschrijven wat er toen gebeurde, hoe blij en uitgelaten de mensen waren. Het Wilhelmus klonk opnieuw en de vlaggen die sommige mensen hadden bewaard werden uitgehangen. Als ik er aan denk beleef ik het zo weer! Na de bevrijding heb ik nog een jurkje gehad van een parachute. Jammer genoeg geen witte want er waren witte en groene parachutes."
